The gogyoshi by Taro Aizu
All gogyoshi by Taro Aizu.
All translated by Ed Hanssen.
Our hometown, Fukushima (1)
Most Japanese people return to their hometowns and pray for their ancestors before their tombs every summer. This Buddhist tradition is called " Obon(??)" in Japanese. Following the tradition, I went back to my hometown, Fukushima, to pray for my late parents last summer. But this time in 2011, I hesitated to return due to the contamination caused by the nuclear leak at Fukushima Atomic Power Plant on March 11, 2011. The wind has spread cesium from the plant all across the prefecture. It is said to be a cause of cancer for children and babies in the future. After hesitating for a few days, I decided to go back there in spite of this, for I believed I was too old to contract cancer from the fall-out.
I went there by express bus in August. When I got off, the fields spread out before me as far as the eye could see.
I can't believe
they have been contaminated
by cesium winds,
standing before the green, green,
brilliant rice fields.
Onze geboortestad, Fukushima (1)
De meeste Japanners keren terug naar hun geboortestad en bidden elke zomer bij de graven van hun voorouders.
Deze Boeddhistische traditie noemt men “Obon” in het Japans.
Getrouw aan de traditie ging ik afgelopen zomer terug naar mijn geboortestad, Fukushima, om te bidden voor mijn overleden ouders. Maar deze keer in 2011, twijfelde ik om terug te keren als gevolg van de verontreiniging ontstaan door de nucleaire lekkage van de Fukushima Kernreactor op 11 maart 2011. De wind heeft het cesium uit de reactor over de gehele prefectuur verspreidt. Er wordt gezegd dat het in de toekomst kanker kan veroorzaken bij kinderen en baby’s.
Na een paar dagen te hebben getwijfeld, besloot ik ondanks dit alles om terug te keren, omdat ik geloofde dat ik te oud was om kanker te krijgen van de fall-out. Ik ging er in augustus per expresbus naar toe. Toen ik uitstapte, reikten de velden voor mij zover als mijn ogen konden kijken.
Ik kan het niet geloven
dat ze zijn besmet
door cesiumwinden,
staand voor de groene, groene,
glinsterende rijstvelden.
Our hometown, Fukushima (2)
I stayed at my brother's house and took a walk with my
nephews the next day. One of them said, "Oh, I’ve
forgotten to take a dosimeter with me. " He immediately
went back home and brought it back with him. Children
in Fukushima always hang dosimeters around their necks
whenever they go out so that their teachers can check
their radiation levels later. We walked to a park by a river.
But there were no other children playing in the park
except my nephews. Maybe the others were home playing
computer games or watching TV to avoid the cesium wind, for teachers at schools advised them to stay at home and play indoors as much as possible.
Dosimeters
hanging from their necks
even when the children
play tag with me
in the green park.
Onze geboortestad, Fukushima (2)
Ik verbleef in mijn broer's huis en de volgende dag ging ik wandelen met mijn neven.
Een van hen zei, "Oh, Ik ben een dosismeter vergeten mee te nemen.”
Hij ging onmiddellijk terug naar huis en bracht hem mee terug.
Kinderen uit Fukushima hangen altijd dosismeters om hun nek wanneer ze buiten zijn zodat hun leraren hun stralingsniveau kunnen meten.
We liepen naar een park langs een rivier. Maar er waren behalve mijn neven, geen andere kinderen aan het spelen in het park.
Misschien waren de anderen thuis computerspelletjes aan het spelen of TV aan het kijken, om de Cesiumwind te voorkomen, want leraren op scholen hadden hun geadviseerd zoveel mogelijk binnenshuis te spelen.
Dosismeters
hangend om hun hals
zelfs wanneer de kinderen
tikkertje met mij spelen
in het groene park.
Our hometown, Fukushima(3)
One afternoon it began to shower suddenly. Our cat
dashed into my brother's house in the rain and sat under
the eaves.
The cat
ignorant
as it licks
cesium rain
from its wet fur.
Onze geboortestad, Fukushima(3)
Op een middag begon het ineens te regenen.
Onze kat rende door de regen naar mijn broer zijn huis en schuilde onder de dakrand.
De kat
onwetend
likt
Cesiumregen
van haar natte vacht.
Our hometown, Fukushima (4)
Many residents living near the Plant fled away after
the leak. Some young parents with children or babies
sought safe shelter away from the area. But only the
elderly people remained.
Even though
some residents want to flee,
they can't move anywhere,
having no jobs, no houses
except in Fukushima.
Onze geboortestad Fukushima (4)
Veel bewoners die in de nabijheid van de kerncentrale woonden, vluchtten weg na de lekkage. Enkele jonge ouders met kinderen of baby’s zochten een veilig heenkomen buiten het gebied, Alleen de ouderen bleven achter.
Ondanks
sommige inwoners willen vluchten
kunnen ze nergens heen,
ze hebben geen baan, geen huizen
behalve in Fukushima.
Our hometown, Fukushima (5)
But some old farmers near the plant did not wish to seek refuge elsewhere, whether they were wealthy or not. They neither wanted to learn new dialects, new customs nor leave their neighbors and friends. They remained to live out their last years.
Though officials say
"Flee from your village!",
old farmers refuse
as they want to stay calmly
in their hometown, Fukushima.
But the old farmers
like trees
have thick roots
deep in the earth
of Fukushima.
Through Fukushima,
the old farmers
want to return
to their true hometown:
The Earth itself.
The Earth
is the dark haven
where they revive
in the future :
their next stages.
Onze geboortestad, Fukushima (5)
Maar sommige oude boeren in de buurt van de reactor wensten, of ze rijk of arm waren, niet elders hun toevlucht te zoeken. Ze wilden ook geen nieuwe dialecten, nieuwe gewoonten leren of hun buren en vrienden te verlaten. Zij bleven om hun laatste jaren te beleven.
Ondanks dat ambtenaren zeiden
“Vlucht uit uw stad!”
de oude boeren weigerden
want ze wilden in alle rust in
hungeboortestad, Fukushima blijven.
Maar de oude boeren
hebben net als bomen
dikke wortels
diep verankerd in de bodem
van Fukushima.
Door Fukushima,
wilden de oude boeren
terugkeren naar hun ware geboortestad:
De aarde zelf.
De aarde is
de donkere schuilplaats
waar ze zullen herleven
in de toekomst:
hun volgende stadium.
Our hometown, Fukushima (6)
One night when we watched a soccer game on TV
together in the living room, I ate the pink peach. Though very delicious, a trace of cesium has just entered my body. I can’t see cesium, nor hear it, nor feel it, it’s an invisible enemy. However, honestly speaking, I don't know whether the trace of cesium is my enemy or not. Some experts say that it may be good for the health as long as it's just a trace. Others say it is very dangerous. I don't know which is true. Strictly speaking, even experts don't know the truth. In the future,we'll be able to see what effect cesium will have, good or bad. But I want to know now whether or not I will contract cancer. Nevertheless, I can't know my future now. God knows it. But if he doesn't exist, no one can know it in the vast universe.
A trace of cesium
exists silently
without any smell
without any taste
in my dark cells.
Onze geboorteplaats, Fukushima (6)
Op een avond, toen we in de woonkamer samen naar een voetbalwedstrijd op TV keken, at ik een roze perzik. Weliswaar heel lekker, drong een spoor van cesium mijn lichaam binnen. Ik kan cesium niet zien, noch horen, noch voelen, het is een onzichtbare vijand. Hoewel ik, eerlijk gezegd, niet weet of het cesiumspoor mijn vijand is of niet. Sommige experts zeggen dat het goed voor je gezondheid kan zijn, zolang het een maar een beetje is. Anderen zeggen dat het heel gevaarlijk is. Ik weet niet wat waar is. Strikt genomen weten zelfs de experts niet wat de waarheid is. In de toekomst zullen we zien welk effect cesium heeft, goed of slecht. Maar ik wil nú weten of ik wel of niet kanker heb. Desondanks, ik kan nu niet mijn toekomst weten. God weet deze. Maar als hij niet bestaat, kan niemand het weten in het uitgestrekte universum.
Een spoor van cesium
bestaat in stilte
zonder enige reuk
zonder enige smaak
in mijn donkere cellen.
Our hometown Fukushima (7)
At late night, I talked of the radioactive contamination with my brother. What he told about a dairy farmer was a great shock to me.
I examined the details by reading lots of articles about him in some magazines. The summary was as follows :
A dairy farmer lived in a small village near
the Fukushima Plant with his Philippine wife and
two sons. His family was happy as he kept about
40 cows and worked very hard with his wife
together every day. He built a new workshop to
earn more money because his sons were still young.
He prepared a new satchel for his elder son
and expected that the entrance ceremony at
the elementary school would be held in April when
the cherry blossoms were in full bloom around
the school ground.
But the Fukushima Plant exploded after a huge
tsunami on March 11. The wind from the plant
spread the cesium all over the fields, mountains
and houses of his village. The cesium stuck all
the grass of his village without being seen,
being heard and being smelled. The milk from his
cows contained lots of cesium because he fed them
grass which he had mowed there every morning.
He had to throw out all the milk contaminated by
the cesium every day.
Because of concern for the health of his sons,
he made his family evacuate the village and go
to the Philippines in the middle of April. It was
before the entrance ceremony at the elementary
school. As a result, the explosion of the plant
prevented him from participating in the entrance
ceremony.
The farmer remained by himself and kept
working in the village for a while. Though
he worked very hard, the level of the cesium was
high. At last he gave up milking the cows and joined
his family in The Philippines in late April.
However, he was able to understand neither
English nor the Philippine language : Tagalog. So
he could not get a job there and returned to
Japan alone in May. But he had neither cows nor
his family in the village of Fukushima. He was a tree
without roots.
The dairy farmer left this message
on a wallboard of his new workshop,
" If the Plant hadn't exploded,
I wouldn't have killed myself. "
Then he was 54 years old.
Onze geboorteplaats, Fukushima (7)
In de diepe nacht, praatte ik met mijn broer over de radioactieve besmetting. Hetgeen hij vertelde over een melkboer was een grote shock voor mij.
Ik onderzocht de details door het lezen van vele artikelen over hem in een aantal tijdschriften. De opsomming was als volgt:
Een melkboer woonde met zijn Filipijnse vrouw en twee zonen in een klein dorp in de buurt van de Fukushima kernreactor. Zijn gezin was gelukkig omdat hij ongeveer 40 koeien hield en samen met zijn vrouw elke dag hard werkte.
Hij bouwde een nieuwe werkplaats zodat hij meer geld kon verdienen, want zijn zonen waren nog erg jong. Hij maakte een nieuwe schooltas voor zijn oudste zoon en hij verwachtte dat de ontvangstceremonie op de basisschool in april zou worden gehouden wanneer de kersenbloesem in volle bloei stond rond het schoolterrein.
Maar de Fukushima kernreactor explodeerde op 11 maart na een grote Tsunami.
De wolken van de reactor verspreidde het cesium over de velden, bergen en huizen van zijn dorp. Het cesium kleefde aan het gehele gras in zijn dorp, onzichtbaar, geluidloos, reukloos. De melk van zijn koeien bevatte veel cesium omdat hij ze voerde met het gras dat hij daar elke ochtend maaide.
Hij moest elke dag alle met cesium besmette melk weggooien.
Doordat hij zich zorgen maakte over de gezondheid van zijn zonen, zorgde hij ervoor dat zijn gezin half april uit het dorp evacueerde naar de Filipijnen. Het was voor de openingsceremonie op de basisschool. De explosie van de reactor voorkwam dat hij deelnam aan de openingsceremonie.
De boer bleef alleen achter en werkte nog een tijdlang in het dorp. Ondanks dat hij heel hard werkte bleef the cesiumgehalte heel hoog. Uiteindelijk stopte hij met koeien melken en verenigde hij zich eind april met zijn gezin op de Filipijnen.
Echter hij kon noch de Engelse, noch de Filipijnse taal, Tagalog, begrijpen. Zodoende kon hij geen baan vinden en keerde hij alleen terug naar Japan. Hij had noch koeien, nog een gezin in zijn dorp. Hij was een ontwortelde boom.
De melkboer liet dit bericht achter
op het prikbord van zijn nieuwe werkplaats,
“als de reactor niet was ontploft
had ik geen zelfmoord gepleegd”
Hij was toen 54 jaar.
Our hometown Fukushima (8)
One day I drove sightseeing at a famous tourist
attraction with my brother’s family, but there were
few visitors due to a fear of cesium, though it used to
be crowded in the past with many children on summer vacation.
Come back,
come back,
my former Fukushima
where children could play outside
with their parents happily.
Onze geboortestad Fukushima (8)
Op een dag reed ik naar een beroemde toeristische attractie met het gezin van mijn broer, maar er waren maar enkele toeristen aanwezig als gevolg van de angst voor cesium, terwijl het er vroeger tijdens de zomervakantie druk was met veel kinderen.
Keer terug,
keer terug,
mijn oude Fukushima
waar kinderen met hun blijde ouders
buiten konden spelen.
Our hometown Fukushima (9)
After the fall-out, many parents and public servants
began to clean cesium from the grounds of all
preschools, primary schools, and high schools in
Fukushima. The residents have been cleaning their
houses, gardens and roads. Farmers have been
sweeping away the cesium from their fields, forests
and mountains for months. Lots of inhabitants have
been trying to clean all of Fukushima.
Earth and wind,
pears and peaches,
cats and humans,
may all beings
revive in Fukushima.
Onze geboortestad Fukushima (9)
Na de verontreiniging, begonnen veel ouders en ambtenaren het cesium van de terreinen van alle kleuterscholen, basisscholen en voortgezet onderwijs in Fukushima, op te ruimen.
De inwoners hebben hun huizen, tuinen en straten opgeruimd. Boeren hebben het cesium van hun velden, bossen en bergen, maandenlang weggeveegd. Veel van de inwoners hebben geprobeerd om geheel Fukushima schoon te maken.
Aarde en wind
peren en perziken,
katten en mensen,
mogen alle wezens
in Fukushima herleven.
Our hometown Fukushima (10)
I make a habit of visiting Miharu near the nuclear plant to see the beautiful cherry blossoms every spring. The famous tree there is about 1,000 years old. It's not a regular tree but a large, tall cherry. The residents call it "Takizakura" because "taki" means waterfalls and "zakura" means cherry blossoms in Japanese. The blossoms look like pink waterfalls cascading from the azure sky, streaming gently in the warm breezes of spring. The blooms are not only gorgeous but look fresh against the blue sky. Looking up at them, my friends and I snack
on Japanese cakes, and beer, then take a nap for a few hours. This was my custom every spring. But I didn't visit Miharu this year. I was very worried about the cesium there. The explosion at the Fukushima plant last March stopped me from going there in April.
However, I will go there again. I return to Miharu next April to get revitalized by the cherry blossoms. I'll have my yearly date with Takizakura as usual. It is my promise to her.
We'll sing a song
and dance again
around the tall, cascading cherry
in our hometown,
Fukushima, Fukushima
Mijn geboortestad, Fukushima (10)
Het is mijn gewoonte om elk voorjaar Miharu, in de nabijheid van de kernreactor te bezoeken en de mooi kersenbloesem te bekijken. Deze beroemde boom is meer dan 1000 jaar oud. Het is geen gewone boom, maar een grote, hoge kers. De inwoners noemen hem “Takizakura” want “taki” betekend watervallen en “zakura” betekent kersenbloesem in het Japans. De bloesems lijken op roze watervallen die trapsgewijs uit de azuurblauwe lucht vallen, zachtjes wiegend op de warme voorjaarsbries. De bloei is niet alleen prachtig maar lijken fris tegen de blauwe lucht. Naar hen omhoog kijkend, mijn vrienden en ik snoepen van Japanse cakejes en bier en doen vervolgens een tukje voor een paar uur. Dit was elk voorjaar mijn gewoonte. Maar ik ging dit jaar niet op bezoek in Miharu. Ik was zeer verontrust in verband met het cesium. De Fukushima kernreactorontploffing van maart vorig jaar weerhield me ervan om in april erheen te gaan. Hoewel, ik er weer heen zal gaan. Komende april keer ik terug naar Miharu om te herleven onder de kersenbloesem. Ik heb zoals gewoonlijk mijn jaarlijkse ontmoeting met Takizakura. Dit is mijn belofte aan haar.
We zingen een lied
en dansen wederom
rond de lange getrapte kers
in ons geboortedorp
Fukushima, Fukushima.
Gogyoshi door: Taro Aizu.
Vertaald door: Ed Hanssen
